Soms wordt het een “Morris-Thorne Wormgat” genoemd; soms gebruiken ze “Ruimtetunnel” in plaats van “Wormgat”. Het was een concept ontwikkeld door een van Kip Thorne’s studenten, Michael Morris, om het idee te onderzoeken van reizen door wormgaten en het omzeilen van de lichtsnelheidsbarrière. Om precies te zijn, natuurkundigen hadden al gezegd dat wormgaten in theorie de lichtsnelheid konden omzeilen. Morris en Thorne stelden een scenario voor om een wormgat zo stabiel en groot te maken dat het de moeite waard was om de praktische aspecten van wormgatreizen te bespreken.
Hun voorstel was niet iets wat de mensheid vandaag serieus zou kunnen overwegen. Het zou een mega-engineering project zijn, dat volgens hen zou kunnen worden uitgevoerd door “een geavanceerde beschaving”. Natuurkundige John Cramer zei in zijn column in Analog (AV 103 – zie links hieronder): “…een Morris-Throne wormgat zou van planetaire afmetingen moeten zijn, zou hoeveelheden negatieve massa-energie van een planetenmassa vereisen, en de getijdekrachten die ontstaan door de kromming van de ruimte van de wormgat-keel zouden waarschijnlijk atomen (of mensen) vernietigen die de doorgang zouden proberen…” Latere varianten ontwikkeld door andere natuurkundigen hebben misschien niet zulke extreme eisen of problemen. De oplossingen blijven echter theoretisch, en als ze uitgevoerd zouden kunnen worden zouden ze mega-engineering vereisen.
Het Morris-Thorne model en daarvan afgeleide varianten maken gebruik van een wormgat. Een natuurlijk microscopisch wormgat zou op de een of andere manier worden geïdentificeerd. Dit zou een wormgat op kwantumniveau zijn met twee openingen aan tegenovergestelde uiteinden (“monden”) die extreem dicht bij elkaar liggen. Beide monden zouden kunstmatig worden vergroot. De twee monden worden vergroot tot een deel van hun volledige grootte. De monden zouden dan met langzamere middelen dan het licht worden vervoerd naar de plaatsen die het wormgat moet verbinden. Als het wormgat bijvoorbeeld twee sterrenstelsels moet verbinden, wordt het wormgat halverwege de stelsels uitgehaald en worden de monden naar hun respectieve stelsels getransporteerd. Eenmaal op hun beoogde locatie, zouden ze worden vergroot tot volledige grootte. Er zou een enorme hoeveelheid massa-energie mee gemoeid zijn. Het vergroten en stabiliseren van de wormgatmonden zou ook enorme engineering vereisen.
Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)